Niezależnie od wzajemnych uprzedzeń, braku zaufania i innych — należy docenić ten krok z Twojej strony. Przyszłość pokaże, jak dalej się to potoczy.

@AF możemy się różnić, zawsze to podkreślam, i nigdy nie myślałem inaczej. Możemy myśleć inaczej o społeczeństwie, o relacjach międzyludzkich. Ktoś jest bardziej otwarty, ktoś mniej, ktoś większym empatą, ktoś nie. To normalne, tak jak normalne są międzyludzkie różnice. Nigdy też nie odbierałem Tobie prawa do krytyki wobec mnie. Wiele razy uważałem ją za niesprawiedliwą czy nieuprawnioną, ale jednak nigdy nie mówiłem, że nie masz do niej prawa. Tak jest i teraz.

Nie przeprosiłem za kłamstwa i manipulacje wobec Ciebie dlatego, że nagle poczułem miętę. Zrobiłem to dlatego, że uznałem, iż faktycznie także ja posunąłem się za daleko w niektórych działaniach i w konsekwencji Ty poszedłeś ze swoimi słowami. Że w skutek moich słów poczułeś się źle. Obaj się przez te 1.5 roku nakręcaliśmy. Ja mam żal za Valhallę, wtedy się zaczęło, Ty masz żal za inne rzeczy. I pewnie żale te jakiś czas jeszcze nie wygasną, a na pewno nigdy nie będziemy blisko współpracować, ale wierzę, że w tak małym społeczeństwie możemy współistnieć i działać, a okazjonalnie okazywać sobie wsparcie w określonych inicjatywach, lub nie.

Czuję dziś tak samo jak Ty. Wiele słów i deklaracji padało, wiele razy czułem, że są łamane. Boli po trzykroć. Jednak słowa o skurwielu zabolały jak nigdy nic przez tych 15 lat jakie spędziłem w mikronacjach. Jeszcze tylko jedna osoba posunęła się o wiele za daleko, nawet dalej niż Ty czy Fryderyk. Karbiak, który kierował groźby wobec mojej żony.

Ale tylko Ty zdobyłeś się na słowo przepraszam i wierzę, że wypowiedziałeś je szczerze. To mi wystarcza Andrzeju. Bo za emocje i odczucia nie trzeba przepraszać, one nie ranią. Ranią słowa. Wobec Twoich przeprosin zdecydowałem się na wycofanie pozwu złożonego wobec Ciebie. Biorę Twe słowa za dobrą monetę i ufam, że każdy z nas wyciągnie z całej tej sytuacji właściwą sobie lekcję.