Krytyka, satyra, prawo do oceny i jej wypowiadania — to prawa, których nikt nikomu nie broni w Sarmacji i wierzę, że nikt nie zacznie. Ale to jedna strona medalu. Druga strona medalu to bezczelność, chamstwo i przekraczanie granic dobrego smaku — na to zgody być nie może, i o ile każdy z nas popełnia także te błędy, to zna umiar i wie kiedy przestać. Prawie każdy. Jest jeszcze jeden aspekt — szacunek dla Tronu. Nie dla osoby, która na Tronie siedzi. Ale dla Tronu. Aspekt, o którym nader często zbyt wielu dziś zapomina, a wśród nich osoby, które czynią z okazywania tego braku szacunku sport. Na to zamierzam reagować kategorycznie. Z Tronem nierozerwalnie wiąże się nasz ustrój, tak polityczny, jak i społeczny. Nie można jedną ręką z niego czerpać, a drugą wiosłować odchody w strumień włączonego wentylatora.

Zdecydowałem się w dniu wczorajszym odebrać wsie lenne i tytuł szlachecki panu Nikodemowi Sedrovskiemu de Canterville ponieważ zawiodły wszelkie inne próby przywrócenia go na normalne tory rozmowy, w tym zwykłej krytyki. Publiczne nawoływania, że czas się ogarnąć, prywatna rozmowa, w której dałem do zrozumienia, że są granice. Także przez osoby trzecie — sarmacką matkę. Pan de Canterville przepraszał, i publicznie, i prywatnie. A po chwili wracał do tego za co przeprosił. Do niskich lotów żartów, nietrafionych przytyków, w końcu do wyzwisk i przekręcania imienia i nazwiska. Szacunek do Tronu wymagał od niego niewiele — by jedynie swą krytykę czynił w sposób cywilizowany. Nie sądzę by pomógł mu poklask z jakim się spotkał. Dość powiedzieć, że były w Sarmacji czasy, gdy za podobne zachowanie skarciliby go inni. Dziś inni zachęcają by iść jeszcze dalej. Znak czasów, być może. Ale są granice. Zawsze. Być może, gdyby Sarmacja dysponowała aktywną i sprawną Prefekturą, podobne sytuacje byłyby opanowywane i odpowiednio traktowane, lecz od dłuższego czasu nasza Prefektura pozostaje sparaliżowana. Nie można wobec tego oczekiwać, że nikt ostatecznie nie podejmie decyzji bo jest to decyzja niepopularna.

Podobnie jak w przypadku innych decyzji — nie była to decyzja podjęta na gorąco. Nie była to decyzja chwili. Rozważałem ją długo, bo i festiwal w wykonaniu pana Nikodema trwa w najlepsze od dnia ogłoszenia wyników elekcji. Dwa miesiące by się ogarnąć, szczególnie gdy ma się informacje, że robi się coś źle, to dość czasu. Brak reakcji i eskalacja zachowania to znaczący powód dla tego by w końcu zareagować mocniej. I tak też zareagowałem.

Nie jest mi miłe podejmować takie decyzje. Nie zamierzam jednak udawać, że nie ma problemu, i że dobrze się dzieje kiedy pozwalamy sobie na niewybredne zachowanie w taki sposób. Decyzja ta nie podoba mi się tak, jak nie podoba się wielu z Was. W tym miejscu jednak chcę podkreślić jedno — nie starajcie się mnie szantażować. Nie będę szantażu tolerował. Uprzejmie o tym informuję. JKW Andrzej Fryderyk napisał do mnie wczoraj wieczorem, iż prosi o wycofanie podjętej i ogłoszonej już decyzji bo inaczej... będzie się wiązać że zdecydowaną reakcją z jego strony. Dalej pisał o tym, że z Nim się nie targuje. Tego już nie zrozumiałem, bo też ani ja ani nikt inny targów nie podejmował. Dalej jednak dowiedziałem się, że to decyzja wroga wobec Niego i Teutonii. Po tych słowach sprawdziłem miejsce zamieszkania pana de Canterville i dowiedziałem się, że jest zamieszkały w Teutonii. Wcześniej nie zwróciłem na to uwagi. Bo i nie ma to najmniejszego znaczenia.

Jeśli w podobny sposób zachowa się ktoś ze Starosarmacji, Baridasu czy Sclavinii to reakcja będzie adekwatna i odpowiednia. Nie sprawdzam metryczek nim podejmę decyzję, a profilowanie osób po miejscu zamieszkania byłoby jedną z najniższych rzeczy, które mógłbym zrobić. Sugerowanie mi podobnego zachowania, tak jak i próba szantażu mnie, to działania nie na miejscu, znacznie przekraczające dopuszczalne granice jakiejkolwiek krytyki. Do Króla Teutonii apeluję. Już jedna sprawa, w której stawialiście się osobiście w miejscu, którego nie powinniście zajmować i odbieraliście osobiście decyzje i słowa kierowane do innych, sprawiła, że dziś relacje między Wami a Nami nie są najlepsze. Nie popełniajcie więc tego samego błędu po raz wtóry, bo mylicie się ogromnie i szkoda by z Waszej woli cierpiała cała Teutonia, której głowa samorządu będzie wrogo odnosić się do kogokolwiek blokując im budowę normalnych stosunków. Ta sprawa nie ma w najmniejszym stopniu podłoża teutońskiego i proszę taką jej nie czynić. Nie będę polemizował z Waszym wyimaginowanym przekonaniem. Wypowiadam te słowa raz i czynię to publicznie.

Na koniec apel — nie trzeba księcia Roberta Fryderyka lubić czy zgadzać się z podejmowanymi przez niego decyzjami. Do wyrażania niezadowolenia i krytyki służy jednak cywilizowany dialog. Wszyscy powinniśmy zrobić dwa kroki w tył i się zastanowić czy chcemy żyć w Sarmacji jednak, czy robimy tu Wandystan.