Nagle, podczas ćwiczeń zwiadowczych, jeden z samolotów zwiadowczych, które oddaliły się nieco na wykonanie zwiadów w dalszej części sarmackiego Gellonu zgłosił przez wojskowe radio do całego dywizjonu, iż zauważył, że przez Morze Gellońskie przepływa kilka okrętów, które wyglądają na uzbrojone. Obniżono pułap, by lepiej przyjrzeć się okrętom, a wszystko się potwierdziło - zauważono, że osoby przebywające na jednym z okrętów są uzbrojone, a sam okręt nawet nie zgłosił się, że wpływa na sarmackie wody. Było jasne, że spostrzeżono właśnie piratów nadciągających z nieznanej mikroświatowej krainy. Po kilku minutach samoloty zwiadowcze zaczęły się kręcić wokół okrętów, by nie stracić ich z widoku, a dwóm myśliwcom - F-16 i F-22 - rozkazano podjęcie jak najszybciej akcji w celu przejęcia kontroli nad okrętami.


Myśliwce F-16 i F-22 próbowały kontaktować się sygnałami radiowymi z okrętami, ale odpowiadała im głucha cisza. Wtedy, po odpowiednim rozkazie dowódcy, ogłoszono stan gotowości i rozpoczęto atak na okręty. Nie chciano ich wprawdzie zatopić, jedynie spróbować ostrzec, że z wojskiem nie ma żartów i powinny one jak najszybciej odpłynąć z sarmackich wód. Dokonano ostrzału z karabinów maszynowych myśliwców w burty kilku okrętów z oczekiwanym skutkiem - na wszystkich okrętach zaczęła siać się panika, a kapitanowie okrętów zaczęli zakręcać w stronę wyjścia z sarmackiej granicy wodnej. Odprowadziły ich te same myśliwce, które je zaatakowały.